четверг, 21 января 2016 г.

40 կիլոմետր ադրենալին

Համաճարակի պատճառով Հանրապետության բոլոր դպրոցների ձմեռային արձակուրդները երկարացված են, մերը՝ նույնպես, բայց քանի որ մենք Սեբաստացի ենք, մեր արդձակուրդները ուսումնական են, իսկ այսօր նաև մարզական: Այսպիսով, այսօր ունեցանք շատ հաճելի,ուրախ, ինչու չէ, բարդություններով լի հեծանվաերթ դեպի Էջմիածին: Ես արդեն երկրորդ անգամն է, ինչ մասնակցում եմ հեծանվաերթի. անկեղծ կլինեմ,ինձ ավելի դուր եկավ առաջին անգամվա մեր հեծանվերթը, քանի որ առաջին անգամն էր, սպասված պահ էր՝ վառ տպավորություններով: Անցյալ անգամ մենք գնացինք հեծանվով, իսկ վերադարձանք մեքենայով: Այս անգամ ռեկորդակիր ենք, կարելի է ասել՝ ճանապարհի տերը։ Շուրջ քառասուն կիլոմետր ադրենալին: Ուղտերի քարավանի նման բռնել էինք ողջ ճանապարհը և քամու ու արևի հաճելի խաղի հետ առաջ էինք սլանում:Մեր առաջին կանգառը եղավ Զվարթնոցում, փոքր հանգստից հետո հասանք Էջմիածին: Զգացողություններն աննկարագրելի են, հավես,լեցուն ադրենալինով: Ճանապարհին մեկս մյուսին փորձում ենք օգնել, հետ մնացող ընկերոջ համար ընթացքը դանդաղեցնում, սպասում, ապա նորից սլանում: Սպորտը, ճամփորդությունը, արշավը սրանք այն կարևոր բաներն են, որ մարդու կյանքը երկարացնում են, լցնում նոր երանգներով, զգացողություններով, հիշողություններով: Շնորհակալ եմ կազմակերպիչներին, որ այս օրը մարզական դարձրեցին: Շնորհակալություն ընկեր Սամսոնին, ողջ ճանապարհին հոգատար վերաբերմունքի համար: Անհամբեր սպասում եմ հաջորդ երթին:




Комментариев нет:

Отправить комментарий