Ապրում եմ պարով

 Անկեղծ ասած,երբեք  ազգագրական պարերի սիրահար չեմ եղել, բայց մեր կրթահամալիր տեղափոխվելուց անմիջապես հետո՝ սկսեցի սիրել, իսկ արդեն այս տարի, կարող եմ հանգիստ ասել, որ պարով եմ ապրում: Սեպտեմբերն էր, երբ ծանոթացանք Սեփան Թորոյանի հետ, ով շատ շուտ դարձավ այն մարդն, ով օգնեց սիրել ազգային պարը: Որորշ ժամանակ անց դարձանք «Կայծեր» պարային ակումբ:
Մեր պարը սկսեցին սիրել, մեզ ծափահաում էին, գովում, որը ավելի էր մեզ ոգեշնչում:

Ինչպես գիտեք, կրթահամալիրի մի խումբ սովորողներով Թբիլիսիում կրթական կամուրջներ նախագծով մասնակցում էինք էկո դասի: Բացի էկոլոգներից ու վրացախոսներից, ներկա էին նաև «Կայծերը»: Մենք պետք է դպրոցում, Հայարտտանը ազգային պարեր սովորեցնեիք:Դե, եթե պետք է, ուրեմն կանենք:

Ուզում եմ պատմել Հայարտտան վարպետության դասի մասին,որը Վրաստանի հայ համայնքում ազգային ավանդությունների և մշակույթի տարածմանն էր ուղղված: Հարգելի Ստեփանի հետ մենք էլ սովորեցնում էինք ազգային պարերը ու պարում: Մի տեսակ հպարտություն էի զգում, մեջս կրակ էր վառվում, չէ որ մեծ պատասխանատվություն էր: Ներկաները պարողների էին, ինչը ավելի էր հեշտացնում մեր գործը: Հարգելի Ստեփանը նրանց մի քանի նոր պար սովորեցրեց  և վերջում իսկական պարատոն էր:

Տպավորություններս մեծ են, բառերը՝ քիչ:

Դիտեք նաև «Կայծերը» երեկոյան Թբիլիսիում տեսանյութը: