Առջի իրիկվան դեմ Սահակ Պերճուհին տեսավ եկեղեցիեն վար, Մեյտանին մեջ, ու քովը գնաց փախչելու ատեն չթողնելով անոր.
- Սրդողած ես հետս:
- Ե՞ս:
- Բարևս ինչո՞ւ չառիր, բարևը Աստուծո է:
Աղջիկը չխոսեցավ և հեռանալ ուզեց:
- Կեցի°ր, ատեն մը կը սիրեիր զիս, եղբորս հետ չնշանված դեռ, կը հիշե՞ս աղբյուրին քով խոսածներդ:
- Ես եղբորդ նշանածն եմ, մի° խոսիր հետս, ես այինկաճիի աղջիկ եմ:
Սահակ ձեռքը բռնել ուզեց, ու աղջիկը քաշվեցավ ետ:
- Այդչա՞փ գեշ մարդ եմ ես… Եթե գիտնայիր, որ մեկ խոսքովդ սիրտս կբանամ սա դանակով. իմ սերս ամուր է աս երկաթին պես, քուկդ… ծառի մը ոստին պես ամեն դի կը ծռի, պզտիկ եղբորմեն մեծ եղբորը, Սահակեն Հակոբոսին կը դառնա:
Պերճուհի թողուց, որ ձեռքը բռնե. իր առջի բարեկամին ձայնը կը շարժեր զինքը, տեսավ, որ արցունքի կաթիլ մը կը գլորեր անօր արևկեզ այտեն` մրոտած պերևեշտին վրա.
- Ո՞վ ըսավ որ քոլճի ըլլաս:
- Քեզի համար:
- Ես այինկաճիի աղջիկ եմ:
Комментариев нет:
Отправить комментарий