вторник, 21 февраля 2017 г.

Անտես զանգերի կարկաչն եմ լսում….

Երբ ուզում եմ կտրվել առօրյայից, գնալ երազանքների աշխարհ, կարդում եմ Վահան Տերյան: Տերյանն այն բանաստեղծն է, ով ստիպեց, այո՛ ստիպեց ինձ սիրել աշունը, աշնան անձրևը, անձրևի ամեն մի կաթիլը, աշնան խաղաղությունը, հանգստությունը, տերևների շրշյունը, փողոցների ամայությունը, մի խոսքով` այն ամենը, ինչ կոչվում է աշուն: Տերյանն իմ «աշնան» բանաստեղծն է:
Տերյանի բանաստեղծություններն ընթերցելիս հոգումս կարծես անդորր է իջնում, ու հասկանում եմ`
շատ եմ սիրում աշունը, դե, իհարկե, ձմեռվանից հետո: Ըստ իս` Տերյանի «աշնանային» բանաստեղծությունները հուսալքված ու հիասթափված հոգու արտահայտությունն են: Փորձելով մեղմացնել իր հոգու ցավը` Տերյանն իր մտքերը հանձնել է թղթին: Անցել են կյանքի «աղմկահեր օրերը», «ոսկե տեսիլները» և «անուրջների լույսը»: Եվ բանաստեղծի հոգում մշուշ է, «չկա արշալույս, անձրև է ու անձրև»: Բանաստեղծության քնարական հերոսը չի ուզում կրկին տառապել անցած հույզերից ու անցած լույսերիցՎաղվա օրը նման է ցուրտ մշուշի: Սակայն այդ հուսալքությունից ու հիասթափությունից Տերյանը չի կորցնում իրեն, իր հավատը դեպի երջանիկ ապագան: Նա կրկին սեր է որոնում, ուզում է մեկին քնքշորեն սիրել, անուշ փայփայել  մեկին Այո′, Տերյանը հաղթահարել է հուսահատ մարդուհոգեվիճակը  և նոր կյանք  է ուզում, նորի կարիքն է զգում.

Անտես զանգերի կարկաչն եմ լսում,
Իմ բացված սրտում հնչում  է մի երգ.
-
Կարծես թե մեկը ինձ է երազում,
Կարծես կանչում է ինձ մի քնքուշ ձեռք

Комментариев нет:

Отправить комментарий